ลูกนักโทษ เกิดในคุก ตนเองไม่ได้ทำผิดอะไร มีสิทธิเข้าออกได้ แต่ด้วยความที่เกิดมาแล้วมีสิทธินั้นและก็มิได้เห็นคุณค่าใดๆ ในสิทธินั้น ทั้งๆ ที่ประตูคุกก็เปิดอ้าอยู่ แต่ไม่เคยคิดจะออกไปทั้งๆ ที่ออกได้
จนเปลี่ยนพัศดีเรือนจำคนใหม่ กฎระเบียบใหม่ไม่อนุญาตให้ใครๆ เข้าออกคุกได้อีก ถึงเวลานั้นลูกนักโทษนั้นจึงร้องแรกแหกกระเชออ้างว่าตนเคยได้สิทธินี้มาก่อน ตอนนี้ตนต้องการจะออกแล้ว ไม่อยากอยู่ในนี้แล้ว แต่ได้รับคำตอบว่า สิทธิของเจ้าหมดไปแล้ว
หมดไปในวันที่…ศาสนาในพระสมณโคดม สิ้นสุดลง…เจ้าจะต้องอยู่ในนี้ไปอีกชั่วกาลอันยาวนาน จนกว่าจะมีผู้มีบารมีมาเปิดประตูให้อีกครั้ง ตอนเจ้าได้สิทธินั้นอยู่ แต่กลับไม่ใช้สิทธิในเวลาที่ยังมีโอกาส แล้วจะมาร้องขอความเห็นใจจากใคร…เจ้าคนเขลา…คนอย่างเจ้าสมควรอยู่ในนี้ล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น