พ่อแม่เลี้ยงดูแลลูก ให้เงินลูก เชื่อไหมว่าวันแรกที่ลูกได้เงินลูกจะรู้สึกว่าพ่อแม่ดีกับเรา รักเรา แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพักเดียว โมหะจะครอบงำทั้งหมด จะกลายเป็นพ่อแม่มีหน้าที่ต้องให้เงินเรา ถ้าวันไหนพ่อแม่มีไม่พอ วันนั้นพ่อแม่โกงเงินส่วนของเราไป…เงินที่พ่อแม่ให้ ไม่เป็นไปเพราะความรักเมตตาต่อลูกแล้ว แต่มันกลายเป็นเงินของกู (ในมุมมองลูก)
วันแรกที่บริษัทหรือหน่วยงานรับท่านเข้าทำงาน วันนั้นเท่าไหร่ก็ได้ ยังไงก็ได้ เขาใจดีนะที่ให้เราเข้ามา เงินเดือนเดือนแรกคือสิ่งที่เราไม่เคยได้มาก่อน นี่เป็นสิ่งที่ได้เพิ่มมาจากชีวิตของเรา แต่จากนั้นไม่นานมันคือของกู กูขาดมันไม่ได้ แถมยังควรให้ให้มากกว่านี้ เพราะธรรมชาติของโลก เมื่อสิ่งนี้เพิ่มเข้ามามันจะสร้างเหตุปัจจัยใหม่เพื่อให้สมดุลกับสิ่งใหม่นั้น แต่คำว่าสมดุลมันก็ไม่สมดุลหรอกเพราะมีโลภะ มีตัณหา มันจึงทะยานขึ้นไปเกินกว่าที่ควรเป็น เมื่อมีเหตุให้ไม่ได้เงินนั้นมา ก็กลายเป็นสภาพทุกข์เพราะไปสร้างสมดุลใหม่ไว้ที่เงินก้อนนั้นอีก นี้จึงเป็นความประมาท
วันไหนที่เอาเงินไปลงทุนทำอะไร ครั้งแรกจะรู้สึกว่าได้มาฟรีๆ แต่พักเดียว หากมันน้อยกว่าที่เคยได้ มันก็จะทุกข์ดิ้นรน เพราะเงินนั้นถูกยึดเป็นของกูไปเสียแล้ว ใจไม่สงบอีก
คนจนได้เงินเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย ดีใจมาก
คนรวยได้เงินเพิ่มขึ้นมามาก ดีใจน้อย
คนรวยเสียเงินแม้เพียงเล็กน้อย ทุกข์ใจมาก
ไม่มีใครพ้นไปจากความเป็นทาส “เงิน” เศษกระดาษที่ไม่ถึงครึ่งกระดาษเอ 4 ให้ค่าบ้าตัวเลขในสมุดบัญชีกัน จนนั่งยิ้มหรือหน้าเศร้าไปกับเศษกระดาษที่มาเย็บเป็นเล่มที่ไม่ถึงขนาดเอ 4 อีกเช่นกัน เมื่อทุกอย่างในโลก ถูกดึงมาเป็นกูเป็นของกู ก็ถึงเวลาแห่งความทุกข์ต่อไป Showtime!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น