แม่เป็นทุกข์มากที่ลูกมีนิสัยอย่างนี้ บางครั้งก็นึกโทษตัวเองว่า ไม่น่าสอนลูกในทางที่ผิดเลย ไม่น่าตามใจในสิ่งไม่ควรเลย เห็นความจริงว่า การขัดใจกลับสร้างคนให้เข้มแข็งมากกว่า แต่จะหักหาญทำอะไรลงไปมาก ลูกก็จะทนไม่ไหว แต่จากนี้ ต้องอดทนเพื่อจะเปลี่ยนลูกให้ได้ แม่ยังทุกข์ทุกครั้งที่ลูกไปทำผิด และแม่ก็เป็นทุกข์ทุกครั้งที่เริ่มฝืนใจลูกและลูกเป็นทุกข์
แต่แม่เห็นโทษภัยแล้วว่าปล่อยต่อไปลูกต้องติดคุกติดตะราง โดนลงโทษลงทัณฑ์แน่นอน แม่จึงยอมอุทิศทั้งชีวิตเพื่อจะเปลี่ยนลูกให้ได้ แม่เริ่มทำให้ลูกดีขึ้นด้วยการฝืนไม่ตามใจ ด้วยการให้กำลังใจ ด้วยการสอนให้เป็นคนดี ไม่ทำร้ายคนอื่น ไม่ว่าด้วยคำพูดหรือการกระทำ ลูกเริ่มมีความสุขขึ้น มีนิสัยที่เปลี่ยนไป
ลูกมีนิสัยใหม่จากการอดทนของแม่ แม่ภูมิใจในตัวของลูก ลูกเป็นคนดี ลูกไม่เกเร ลูกเป็นที่รักของผู้คนส่วนใหญ่ ลูกไม่เกรี้ยวกราด แม่สังเกตเห็นว่า นิสัยบางอย่างของลูกไม่สามารถเปลี่ยนได้ แต่ก็เป็นนิสัยส่วนตัวของลูก ไม่ได้มีปัญหากับใคร แรกๆ แม่ไม่เข้าใจ พยายามจะเปลี่ยนให้ลูกสมบูรณ์แบบอย่างที่แม่คิด แต่แม่เห็นว่านั่นกลับทำให้แม่ทุกข์เอง เมื่อลูกเป็นคนดีแล้วยังมีคนมาว่ามานินทาลูก แม่ก็ทุกข์
แม่เห็นว่าลูกไปได้ดีแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงอีกแล้ว แม่จึงตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดคือ จากลูกไป หมดอาลัยในลูก หมดความยึดถือในความดีของลูก วันนั้นเอง ที่แม่มีความสุขที่สุด ที่เป็นอิสระจากสรรพสิ่ง
ใครเป็นแม่?…เรา ใครเป็นลูก…ก็เราไง แล้วใครจะไปจากใคร?
ถ้ายิ้มก็ใช้ได้ ถ้าคิ้วขมวดก็ปฏิบัติต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น