เขียนอย่างนี้เดี๋ยวโดนถล่มแน่ เปิดประเด็นแบบนี้ หาเรื่องโดนโจมตี เพราะทุกคนคิดด้วยเหตุผล จึงวนจนใจตนเอง เจ้าเหตุเจ้าผลจนลงนรกไปไม่กลัวหรอก หาเหตุผลมาเถียงเข้าไปเถอะ ยิ่งหายิ่งทุกข์ ยิ่งหายิ่งสร้างตัวตน มีผิดมีถูก มีกูมีมึง มึงทำไม่ดี มึงทำไม่ถูก กูทำถูก กูว่าอย่างนี้ถึงจะถูก กูไม่ได้ทำอะไรผิด อีกคนที่เป็นคู่กรณีก็ว่ากูไม่ผิด มึงนั่นล่ะผิด ตกลงทุกข์ทั้งคู่ มีเหตุผลทั้งคู่เลย ดีจริงทำไมทุกข์ทั้งคู่เลย หรือกูแค่จะสะท้อนความคิดเห็นเพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเฉยๆ จริงๆ กูไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนนะ… พวกแมวปีนกำแพง ไม่มีผนังกำแพง แมวปีนขึ้นไม่ได้หรอก
ถ้าขับรถมาดีๆ อยู่ๆ คันหน้าเบรคกระทันหันเพราะเด็กวิ่งตัดหน้า เราเหยียบเบรคทันหยุดสนิทเกือบชนคันหน้า คันหลังวิ่งตามเรามาไม่เห็นว่าอะไรเกิดขึ้น เบรคไม่ทันชนท้ายรถเราโครม! ท้ายยุบ กันชนพัง ไฟแตก ลงจากรถ เจอหน้าคู่กรณีลงมาดูรถเขาก็พังเหมือนกัน เราด่าทอต่อว่าสารพัดถึงความประมาท ไม่ระวัง และคนชนท้ายคนอื่นผิด
“เราเบรคทัน เขาเบรคไม่ทัน” เรื่องมันมีแค่นี้ล่ะ ผลที่ตามมาล่ะ? ก็แก้ไขไปสิ คนชนก็รับผิดชอบ กฎหมายก็มีดูแลให้อยู่ก็ดำเนินการไป จะทุกข์ใจ โมโหโกรธาไปเพื่ออะไร
“ก็รถเราพัง ไม่มีรถใช้ ลำบากเลย ตั้งหลายเดือนกว่าจะซ่อมเสร็จ เสียหายหมด”
รถเขาก็พังเหมือนกัน สิ่งต่างๆ เหล่านี้เป็นผลที่เกิดขึ้นเพราะมีเหตุ รถเราคันที่ไม่เคยเกิดอุบัติเหตุมันเป็นอดีตไปแล้ว และมันไม่มีอยู่จริงแล้ววินาทีนี้ จะไปหวนถึงอดีต เลียซากไปทำไม รถคันนั้นมันตายไปแล้วดับไปแล้ว ตรงหน้ามีรถพังรถป่วยก็ซ่อมไป แต่ไม่ได้กลับไปดีเหมือนเดิม เพราะไม่มีอะไรเหมือนเดิม มันเป็นของมันจากสภาพหนึ่งไปสู่อีกสภาพหนึ่ง นี่ล่ะ สภาพทุกขัง ไม่สามารถคงที่อยู่สภาพนั้นๆ ได้ ใครโง่ไปยึดสิ่งเป็นทุกข์ไม่ทุกข์ก็แปลกล่ะ มีไว้ใช้ไม่ได้มีไว้ยึด “ก็มันอดเสียดายไม่ได้นี่!” ต้องเห็นความจริงให้ได้ ปล่อยวางให้ได้
รถไม่มีก็อยู่อย่างคนไม่มีรถ จิตวางได้ไวทุกข์ก็เหลือแว้บเดียว คนไม่มีรถเยอะแยะไป ไม่เห็นมีใครเป็นอะไร ดีเสียอีกไม่ต้องขับเอง ไม่ปรุงให้มันทุกข์ มันไม่ทุกข์ขึ้นมาเองหรอก ทุกข์ไม่ได้มีมาก่อนนะ ทุกข์มีได้เพราะมีอวิชชาก่อน มีรถยึดรถก็ทุกข์สิ ถ้าใช้รถเหมือนมีคนให้ยืมมาใช้ทุกๆ วัน จะรู้สึกถึงความสะดวกสบาย วันไหนไม่มีเพราะเขาเอาคืน ก็กลับมามีความสุขแบบคนไม่มีรถ มีก็สุขไม่มีก็สุข เพราะความสุขมันอยู่ที่รถซะเมื่อไหร่ ความสุขมันอยู่ที่ใจต่างหากไม่เห็นจะเกี่ยวกับรถเลย รถแค่ให้ความสะดวกบายเท่านั้นเอง
สรรพสิ่งมันเคยเป็นของเราหรือ นกเขาบินไปเกาะกิ่งไหนมันก็ร้อง “ของกู ของกู” กิ่งไม้ไม่เคยเป็นของนกเลย มันเป็นของมันอย่างนั้นเอง
หาเหตุผลไปเถอะ กายใจนี้ยังไม่ใช่ของเราเลย จะเอาอะไรมาเป็นของเรา มีแต่ของทุกข์ มีแต่ของเกิดดับ สิ่งอันเกิดจากธรรมชาติที่มีรากเหง้ามาจากทุกข์จะสุขได้อย่างไร
สรรพสิ่งในโลกนี้มันเปลี่ยนแปลงตามเหตุปัจจัย ไม่ได้เกี่ยวกับใจของเราเลย
เขียนเมื่อวันที่ 10 กันยายน 2555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น