วันนี้เราก็ปฏิบัติกันเป็นแล้ว เก่งแล้ว มีผลเป็นเครื่องยืนยันการปฏิบัติกันระดับหนึ่งแล้วคือ ทุกข์ต้องลดลง เห็นแก่ประโยชน์ผู้อื่นมากขึ้น ทำดีกับผู้อื่นแบบไม่หวังสิ่งตอบแทนจริงๆ เลิกใช้คำว่าอุตส่าห์ ไม่ปล่อยให้คร่ำครวญในเรื่องตัวเองดี ตัวเองตกต่ำต่ำต้อย ตัวเองเสมอผู้อื่น ละได้ไว รู้ว่าจบไปจบไป ไม่ปล่อยให้อารมณ์ค้าง (วิญญาณตั้งอาศัย)
อุบายเครื่องอยู่เพื่อจะละอกุศลและมาเจริญกุศลของเราก็คือลมหายใจ ทำไมเราใช้ลมหายใจ เพราะ หนึ่ง พระพุทธเจ้าสอน สิ่งที่พระองค์ทรงแนะนำต้องมีประโยชน์แน่ๆ และท่านใช้เป็นตถาคตวิหารและทรงสอนสาวกอย่างพระอรหันต์ทั้งหลาย ว่าให้อยู่กับลมหายใจแล้วกายจะไม่ลำบาก ตาก็ไม่ลำบาก ฯลฯ สอง ลมหายใจมีอยู่แล้วตลอดเวลา สาม เมื่อให้จิตเกาะอยู่ที่ลมหายใจจะเข้าสู่อุเบกขาได้โดยง่าย เมื่อจิตเคยคุ้นกับอุเบกขามากๆ เมื่อเกิดการปรุงแต่งขึ้นแล้วเกิดอารมณ์อันเป็นที่ชอบใจหรือไม่ชอบใจก็ดี จิตจะละอารมณ์นั้นเองและเข้าสู่อุเบกขา (วันข้างหน้าจะละอุเบกขาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอุเบกขาก็เกิดดับเช่นกัน…ละอุเบกขาก็สุญญตา เริ่มเป็นขณะๆ ไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งก็เกิดมหาสุญญตาเอง)
วันนี้เดินไปทีละขั้น นี่ล่ะโยคะกรรมอันเธอพึงกระทำเพื่อให้รู้ว่า นี้ทุกข์ นี้เหตุให้เกิดทุกข์ นี้ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ และนี้คือทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ สรณะของเราคือพระรัตนตรัยนะ พระรัตนตรัยก็คือพระธรรม พระพุทธเจ้าเมื่อตรัสรู้ก็เป็นพระธรรม พระอริยเจ้าทั้งหลายก็เป็นพระธรรม ดังนั้นพระธรรมก็คือความสงบเย็น เราทั้งหลายกำลังเดินทางไปสู่ความสงบเย็น (แต่สิ่งนั้นมีอยู่แล้วที่เราเอง พบได้เมื่อหมดเรา) เดินทางตามรูปแบบก็ดี ไม่มีรูปแบบก็ดีตามถนัด เปรียบเสมือนแม่ค้าผลไม้ในตลาด ขายมะนาวกองละ 5 ลูก 25 บาท มีคนซื้อ 8 กอง แม่ค้าก็บอกได้ว่าทั้งหมด 200 บาท ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักสูตรคูณ ส่วนเด็ก ป.6 ไปซื้อก็บอกได้ว่า 200 บาท เพราะเด็กใช้ 25x8 = 200 บาท แต่หากจะต้องอธิบายหรือโจทย์เกิดซับซ้อนขึ้นอีก แม่ค้าจะไปต่อไม่ได้ แต่เด็กที่รู้สูตรคูณยังใช้สุตมยปัญญา จินตามยปัญญา เข้าช่วยไขปัญหาต่อไปได้ ศึกษาไปด้วยปฏิบัติไปด้วยนะ ผู้มีสุตะมากเปรียบดั่งผู้มีศาสตราวุธหลายชนิด ในแต่ละสถานการณ์จะสามารถเลือกใช้ได้อย่างเหมาะสม
เอาล่ะวันนี้พูดคุยกันเท่านี้ก่อน ทำดีกับทุกคนในที่ทำงาน ทำดีกับผู้ที่เข้ามาพบปะเรา ทำดีกับสามี ภรรยา แฟน ลูก คนกวาดถนน ยามหน้าหมู่บ้าน เสมือนว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเรา ไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก แล้วเราจะพูดว่า หากถอยเวลากลับไปได้ เราก็ไม่รู้จะทำอะไรอีกแล้ว เพราะเราทำดีที่สุดแล้ว ขอความสงบเย็นจงมีแก่ท่านนักปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นทั้งหลาย…อัศวินผู้กล้าของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งหลาย
เขียนเมื่อวันที่ 1 กันยายน 2553
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น