ในหลักสูตร ยุวเนกขขัมม์ เมื่อวันที่ 10-14 มีนาคม พ.ศ.2554 ซึ่งจัดที่ยุวพุทธ 01 โดย อ.ประเสริฐนั้น มีกิจกรรมเขียนจดหมายแสดงความรู้สึกจากลูกถึงพ่อแม่ โดยหลวงพี่โอ จดหมายจะไม่ถูกส่งให้พ่อแม่ เพราะไม่ต้องเขียนชื่อผู้เขียน แล้วจดหมายทั้งหมดกว่า 200 ฉบับก็ไปกองรวมกัน ครูพี่เลี้ยงได้พบจดหมายฉบับนี้ในกอง แล้วนำมามอบให้ เพราะจดหมายลงชื่อว่า…มัดหมี่
“ตั้งแต่เกิดมา ก็ต้องทำให้พ่อแม่เดือดร้อนมาตลอด เพราะต้องหาเงินมาเลี้ยงดู ส่งเสียเรื่องการเรียน ฯลฯ ตอนนี้ก็ยังทำให้พ่อแม่เสียใจอยู่ เถียงบ้าง ไม่พอใจอะไรบ้าง แสดงออกท่าทางที่ไม่ดีบ้าง
ตอนที่พ่อออกจากบ้านเพื่อมาสืบทอดพระศาสนา ตอนแรกก็เสียใจ ที่จะไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อแล้ว แต่พอเห็นสิ่งที่พ่อทำให้พระพุทธศาสนา ก็รู้สึกดีใจมาก เหมือนกับคนที่ช่วยเหลือผู้อื่นแล้ว ไม่สนใจตัวเองขนาดนี้ มันหาไม่ได้ง่ายๆ ในโลก เหมือนพ่อเกิดมาเพื่อช่วยเหลือคนทั้งโลก จนถึงตอนนี้ก็ยังภูมิใจอยู่ มากขึ้นทุกๆ วัน พ่อสอนผู้คนโดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ เลย ถ้าเลือกได้ ก็อยากเกิดเป็นลูกพ่ออีก อยากให้พ่อช่วยหมุนกงล้อพระศาสนาต่อไป หนูไม่เคยรู้สึกอยากให้พ่อต้องอยู่กับหนู เพราะมันเหมือนพ่อเป็นบุคคลที่สำคัญมาก ถ้าพ่ออยู่กับหนู พ่อจะไม่ได้ไปช่วยเหลือคนอื่น ไม่สามารถช่วยชี้หนทางให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ได้
ตอนนี้กรอบรูปที่พ่อให้ในวันเกิด ตอนพ่อเป็นพระ ก็ยังอยู่ในห้องตรงหัวนอน เวลาเห็น ก็จะมีสติตลอด เหมือนที่พ่อบอกไว้ว่า ให้วางในที่เห็นบ่อยๆ จะได้เตือนสติ”
“รักพ่อ”
เขียนเมื่อวันที่ 17 มีนาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น