ท่านฝ่ารถติดไปทำงาน ลูกก็เบียดอยู่ในรถโรงเรียนหรือรถเมล์ ก่อนเข้าที่ทำงาน ท่านแวะซื้อสับปะรด พอเบื่อ ท่านก็อาศัยเวลาว่างนั่งกินกับเพื่อน เม้าท์กันหน่อยเพื่อผ่อนคลาย ลูกก็อยากทำ แต่หากทำอย่างนั้นครูจะเรียกออกไปยืนหน้าห้องเพื่อทำโทษ ถ้านายเดินมาว่า ว่าท่านไม่สนใจหรือตั้งใจทำงาน ท่านจะโกรธ ถ้าหากนายมอบหมายงาน 7 อย่างให้ท่านทำในหนึ่งวัน ท่านบ้าแน่ ทำได้ชั่วโมงหนึ่ง เดี๋ยวเรียกไปถาม ว่างานที่ให้ไว้เมื่อเช้าเสร็จหรือยัง เดี๋ยวอีกชั่วโมง จะใช้อีกโครงการหนึ่งนะ ท่านถูกลากไปลากมาทั้งวันตั้งแต่ 9 โมงเช้า ถึง 5 โมงเย็น (แต่ขอโทษ ลูกท่านเริ่มเข้าแถวตอน 7 โมงครึ่ง) พอกลับถึงบ้าน นายโทรมาบอกให้ไปพบลูกค้าอีกรายก่อน เดี๋ยวค่อยกลับ ท่านยอมฝืนไปตามสั่ง เพราะไม่สามารถขัดขืนได้ เถียงไปก็โดนด่าโดนว่ากลับ พอเสร็จงานทั้งหมด ท่านหมดแรง ได้แต่วาดฝันว่า ถึงบ้านจะขอหยุดพักอยู่เงียบๆ นอนเอกเขนก ดูทีวี ไม่รับโทรศัพท์ใครอีก
โถ…นั่นยังไม่เท่าที่ลูกน้อยของเราต้องเจอเลย เขาเรียนวันละ 7 ชั่วโมง เสร็จแล้วต่อด้วยเรียนพิเศษก่อนกลับ ถูกจับจ้องด้วยสายตาของครูตลอด เดินเข้าห้องโน้นออกห้องนี้ สมองปรับไม่ทันเลย ว่าตอนนี้กำลังเรียนอะไรกันแน่ จบศิลปะจินตนาการยังค้างอยู่ เปลี่ยนไปเรียนเลข พอครูถาม ตอบไม่ได้ก็ว่าโง่ วันนี้ท่านวางหูใครแล้วอารมณ์ดับไวดุจกะพริบตาไหมล่ะ แล้วลูกล่ะ จบจากโรงเรียนที่แสนเหนื่อยในแต่ละวัน แม่บังคับให้ไปเรียนเปียโน เรียนพิเศษ โลกนี้เขามีเสาร์อาทิตย์ไว้ให้พัก ไม่งั้นมันจะโอเวอร์ฮีท แต่เปล่า ลูกมันเรียนไม่รู้เรื่อง ก็เลยต้องไปเรียนพิเศษเพิ่มอีกหน่อย ถ้าเสาร์อาทิตย์เจ้านายให้ท่านไปฝึกอบรมให้เก่งเท่าไอน์สไตน์เลย นั่นแปลว่าเจ้านายใจ (โคตร) ดี ใช่ไหม? เจ้านายพูดทวงบุญคุณทุกวันเลย ว่าเจ้านายรักเรา เลยอยากพัฒนาเรา เพื่อวันหนึ่งเราจะได้คิด E=MC2 ได้เอง จะได้ไปอยู่กับ NASA ท่านถามตัวเองดูสิว่า ท่านจะพูดอย่างไร (ในใจ เพราะไม่กล้าพูดออกเสียงอยู่แล้ว)
แม่จ๋า…เอา “กู” ออกเถอะ เอาออกแล้ว จะร้องไห้กับสิ่งที่ทำมา วันนี้แม่เก่งที่สุดในโลกเลยหรือ ท่านจะทำให้ลูกเก่งที่สุดในโลกเลยหรือ ในหนึ่งองค์กรมีคนเป็น 1,000 คน ท่านอยู่ลำดับไหนขององค์กร ลูกต้องอยู่ที่อันดับไหน เขาจึงมีความสุข ท่านคิดว่าคนที่หนึ่งขององค์กรมีความสุขหรือ หากวันนี้ไม่สอนให้เขารู้จักความสุข เขาจะไม่พบกับความสุขเลยทั้งชีวิต เหมือนกับ…แม่
ลูกเขาก็คิดเหมือนกัน ว่าบ้านจะเป็นที่ที่เป็นโลกส่วนตัวของเขา ได้พัก ได้โทรศัพท์คุยกับเพื่อน ได้หัวเราะ ได้กินขนมบนเตียง ได้อ่านหนังสือการ์ตูน ได้เอาผ้าห่มมาทำเป็นบ้าน ที่เขาได้เป็นเจ้าของบ้าง… แต่อนิจจา เขาไม่เคยมีโอกาสทำอย่างนั้นเลย เพราะ…แม่ส เพราะแม่รักเขา (จนจะอ้วกอยู่แล้ว)
เมื่อไหร่ที่เขามีกำลังพอที่จะต่อต้าน แม่จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ลูกฉันมีปัญหา…ไม่ใช่หรอก แม่นั่นล่ะที่มีปัญหา
แม่ทำดีน่ะดี แต่ทุกวันนี้มันแค่อยากให้ลูกเป็นอย่างที่เราคิด เขาไม่ได้อยากได้ ทั้งลูก ทั้งสามีนั่นล่ะ เราจะมองการณ์ไกลแค่ไหนก็เอาเถอะ แต่คิดถึงกาลปัจจุบันไว้บ้าง เพราะถ้ามันไม่รอด ตั้งแต่กาลนี้ อย่าหวังว่ามันจะมีกาลข้างหน้า มันจะปลิ้น แตกเสียตรงนี้ล่ะ คิดถึงหัวอกเขาหัวอกเราบ้าง แล้วจะพบความสมดุล
หากอะไรๆ มันไม่เป็นไปอย่างหวัง ลูกเกิดไม่ประสบความสำเร็จ ไม่มีเงินไม่มีทอง ก็ขอให้สุขแบบยายยิ้มเถอะ หากต้องเป็นคนรับใช้ (ทุกวันนี้ก็คนรับใช้กันทุกคนนั่นล่ะ) ก็ขออย่างนางขุชชุตตราเถอะ หากจะร่ำรวย ก็ขออย่างนางวิสาขา หรืออนาถบิณฑิกเศรษฐี คนทั้งหมดนี้ เป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น เป็นอะไรก็ไม่มีวันทุกข์ มีแต่สุขโดยส่วนเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น